Günaydın sevgili okuyucularım nasılsınız bu sabah? Yoğun bir sıcak var şu an Gazipaşa’da, asfalt eriten cinsten. Çocukluğumuzda gördüğümüz asfaltlar gibi eriyor, üzerine basmadan ilerlemeniz olanaksız bu yüzden parmak ucunda hızlı, hızlı geçiyorsunuz kaldırıma kadar olan mesafeyi. Buna rağmen sandaletiniz ya da ne giymişseniz yapış, yapış siyahlaşıyor. Çocuklar bisikletlerini sürekli mazotla temizlemek zorunda kalıyorlardı bu yüzden. Ancak bizim burada yani şehir dışında sıcağa eşlik eden birde rüzgar var ki sıcak esmediği zaman baya sevimli olabiliyor. Yani otobüs beklemek veya markete gitmek istediğimizde sıcaktan bunalmıyoruz en azından. Ve çamaşırlarımız onun sayesinde çabuk kuruyor (nem çok olduğunda çamaşır ve saç kurutmak baya bir mesele oluyor burada).
Ve yollar geçen yıl dökülen, şimdi iyice ezilmiş olan mucurlarla kaplı. Yani asfalt yok. Bu yüzden daha rahat sayılabiliriz şehir içine göre. Ancak burada da hemen her gün bir yerler yanar ya da yakılır. Köylüler tarlalarını böyle temizliyorlar. Ve düşünüyorum ki bu rüzgar olmasa biz boğulabilirdik dumandan. Ve yine ne hikmetse rüzgar ne kadar eserse essin bir yerden bir yere sıçramıyor kıvılcımlar gibi… Ve bu sevgili rüzgar hemen her gün sabah saat 9 gibi çıkıyor ve öğleden sonra 2 gibi sanki hiç esmemiş gibi yok oluyor. Hemen hemen her gün böyle oluyor. Bu yüzden eskiden çok sabırsızlanırdım ve kızardım rüzgara ama şimdilerde onu çok seviyorum. Çünkü onu anlamaya başladığımı düşünüyorum ve o beni düş kırklığına uğratmıyor.
Şu an balkonda oturuyorum panjurlar yarıya kadar kapalı, pancar aralarından güneş ışınları ipileşiyor ıslak saçlarımda sıcaklığını hissediyorum. Ancak bu sıkıntı vermiyor çünkü rüzgar güneşin etkisini azaltıyor.
Bugün havuzda ikinci yalnız günüm ancak bugün yurt dışından site komşularımız geldi ve havuzda buluştuk. Ve konuşulacak ne varsa birden konuşup bitirdik. İki saatten fazla yüzdüm. En çok yüzme rekoru bende, kimse kendini yormuyor. Özelikle kulaç atarak yüzmek, ne denizde ne de havuzda öyle düzenli nefes alıp vererek düzenli kulaç atan kimseyi bulamazsınız. Yalnızca serinlemek için havuza giriyorlar sanki. Neyse iyi de oluyor nerdeyse olimpik olan havuzda dilediğim gibi yüzebiliyorum. Ve her zaman yüzmeye zorla gidiyorum.
Yani suratsız, isteksiz, uykulu ya da ruhum bedenimden uzak daha bilmem nerelerde geziyorken. Kendimi bıraksam tembelliğin koynuna oh yatacağım öylece ama hayır diyorum kendini koyuvermek yok. Ve buz gibi duştan sonra buz gibi havuza girince ruhum pat dönüyor gittiği yerden. Ağır başlıyorum ne de olsa daha tam açılamamışım daha sonra yavaş, yavaş mesafeyi artırıp yüzüyorum ve sonra artık tutmayın beni oluyor. Her zaman karar veriyorum bir saat yeter diye ama hiçbir zaman bir saat yetmiyor. Ve bir şey daha dikkatimi çekiyor. Kahvaltısız gidiyorum. Ve hiç acıkmıyorum. Döndükten sonrada çok az yiyebiliyorum (tavsiye edebilirim demiyorum, sakın her bünye değişiktir unutmayın hatta her an değişiktir.)
Ve şu an sevgili okuyucularım sıcağın buharını görüyorum karşı dağlarda ve denizin üzerinde… Seraların naylonlarında ve saçlarımda dolaşan rüzgara teşekkür ediyorum.
& & & & &
Aynadaki Aksimiz
O yıl New York’ta kış, Nisan’ın sonuna kadar uzamıştı. Kör olduğum ve yalnız yaşadığım için çoğunlukla evde kalmayı yeğledim.
Sonunda bir gün soğuk hava gitti, bahar kendini gösterdi. Hava coşkulu bir kokuyla dolmuştu. Arka bahçeye bakan pencerenin önünde küçük, neşeli bir kuş devamlı cıvıldıyor, sanki beni dışarıya çağırıyordu.
Nisan ayının değişken havasını bildiğimden kışlık mantoma sarıldım. Fakat havanın ılıklığını içimde hissedince, yün kaşkolumu, şapka ve eldivenlerimi bıraktım. Üç çatallı bastonumu alıp neşeyle sundurmaya çıktım ve kaldırımın yolunu tuttum.
Yüzümü güneşe doğru kaldırıp, onu selamlayan bir gülümseme sundum. Sessiz çıkmaz sokağımızda yürürken kapı komşum ´Merhaba´ diyerek seslendi ve gideceğim yere götürmeyi teklif etti: “Hayır, teşekkür ederim. Şu bacaklar bütün kış dinlendi. Eklemlerimin harekete ihtiyacı var. Bu yüzden yürüyeceğim” diye cevap verdim.
Köşeye vardığımda alışkanlıkla durdum. Birinin gelip yeşil ışık yandığında beni karşıya geçirmesini bekledim. Nedense bu sefer, öncekilere göre daha uzun süre beklemiştim ve hâlâ hiç kimse teklifte bulunmamıştı. Sabırla beklerken, eskiden hatırladığım bir melodiyi mırıldandım; çocukken öğrendiğim ´Hoş geldin bahar…´ şarkısıydı. Birden güçlü bir erkek sesi konuştu: ´Sesinizden çok neşeli bir insan olduğunuzu hissettim. Sizinle caddeyi birlikte geçme şerefini bağışlar mısınız bana?´ Kibarlıkla iltifat görünce gülerek başımı salladım ve duyulabilir bir sesle ´Evet´ dedim.
Kibarca koluma girdi ve birlikte kaldırımdan yola indik. Yavaşça yolun karşısına geçerken, konuşulabilecek en iyi konudan, havadan konuştuk. Adımlarımızı birlikte atarken hangimiz rehber, hangimiz yardım alıyor, belli olmuyordu. Yolun karşısına varmamıza az kala ışığın değiştiğini anlatırcasına kornalar sabırsızca çalınmaya başladı. Kaldırıma çıkmak için birkaç çabuk adım daha attık.
Ona dönüp, bana eşlik ettiği için teşekkür etmek üzere ağzımı açmıştım ki, ben daha bir şey söylemeden o konuştu:´Bilmem farkında mısınız? Sizin gibi neşeli bir insanla karşıya geçmek benim gibi bir kör için ne kadar muhteşem bir şey…
O bahar gününü hiç unutmayacağım. Bazen evrende kendimizi en yalnız hissettiğimizde, sıkıntımızı atlatmak ve farklılığımızı ve yalnızlığımızı hafifletmek için Tanrı bize, aynadaki aksimiz gibi bir ikiz gönderir.´
Günün Şiiri
Keşke Hiç…
Ayazdım, azdım… Azıksızdım
İçimde sırasına koşan şiirler vardı
Zamansız çalmasaydın kapımı
Esmer gülüşünle mıh çakmasaydın günlerime
gelmeseydin
Zift ile karıyordu kendini gece
Gitmek uçurum, dönmek aramamanın yalvarısı
Vazgeçmek senden, pişman olmak
Yarını göremeyenlerin kör tanrısıyla zar atmaktı
gelmeseydin
Sarışın rüzgârlarda soluk benizli şiir eskizleri
Çorak zamanlarda kendisi için kanayamayan aşklar vardı
Yanılsamaların sonbahar yüzünden geçiyordum
Hilebazdı siyah dokunuşlar, cinayet kokuyordu
gelmeseydin
Tenimdeki kilim deseni yaralara
Kıymık gibi saplanan yağmur damlaları
Pembe kokusuna dikenini saplayan gül
Elgin sözcüklerden payıma düşen kül
Bakır şimşekleriyle kahkaha atan
Gökyüzüydü tek paylaştığımız
gelmeseydin
Mezatta hırpani bir sözcüktü vefa
Yokluğunun tadı kusursuz ve gölgesiz gri
Unutmak çağımızın en masum duldasıydı
İntiharı ve hiçliği anımsatıyordu unutulmak
gelmeseydin
Yine de yeniden gelmeseydin
Hafif tebessüm iç kanamalı yüzümle
Serçeler gibi sabahı bekletmeseydin bana
Ayazdım, azıksızdım… azdım
gelmeseydin
Gözlerimdeki forsaya toprak tadında mavi bakmasaydın
Keşke hiç!..
C.Hakkı ZARİÇ
Sis ve Tuz
–O’na, sıfırda kalana veda şiiri…
Uyku tutmuyor kaçışı olmayan tanıdık sabahı
Açık kapılardan hâki ayak sesleri sızıyor
Tabana çöküyor tavan, sis kaplıyor her yanı
Hayata Dönüş Operasyonu’nun gri kurşunlarıyla
Hasar tespit tutanakları yazıyorum ömrüme
Kan soluyorum, öğürüyor, kusuyor ve soluyorum
Soluyor penceredeki begonyanın yaprakları
Zayıfladıkça gözleri büyüyen ölüm oruççuları
Küfre yaslanıp ayakta durduğum anlar soluyor
Suratımda kahkahaları patlayan kırık aynalar
Ve horozu kalkık tabancaların maskeli tehdidi
Parçalanmış bir kafatası düşürüyor kucağıma
Her kıpırtıda serçeler havalanıyor içimden göğe
Soğuktan titriyorum, parmaklarım uyuşuyor
Gözleri bağlı kuzeyin, oldukça yavan ve yalancı batı
Buz tutuyor gülüşüm ağzımda, buz tutuyor, buz
Anları düşünüp anlamlar aramaya çabalıyorum
Dolanıyor sığıntı halinde, derinliğini arıyor gün
Her şey bir ayrılık armağanıyla adlandırılıyor
Bir kadının salı sabahındaki vazgeçilmez güzelliği
Hayli baş ağrısı, elleri havadaki yenilgi
Kalın bir çift çorap, öksürük nöbeti, boğulma anı
Tuz sonra, sağanak halinde tuz, tuz !..
C.Hakkı ZARİÇ
Günün Fıkrası
Tahmin Etmiştim
Temel’in kol saati durmuş. İçini açmış ve içinden ölü bir karınca çıkmış. Temel: “-Uyy…Zaten pen tahmin etmiştum makinistun öldüğinü…”
Günün Sözü
Arzu öyle bir şeydir ki, hiç doymak bilmez; birçok insanların hayatı, arzuları doyurma yollarını aramakla geçer.
Cesaret kuvvetle birleşince büsbütün artar.
ARISTOTELES
Düşünmeden konuşmanın cezası sonradan düşünmeye mahkûm olmaktır.
GIBBON
Zayıf, daima adalet ve eşitlik ister, hâlbuki bunlar kuvvetlinin umurunda bile değildir.
