İnsanla insan olmasını başarabilen nadir insanlardan biriydi Refik Kireççi. Onun son günlerdeki halsiz hali bizler için bir umuttu. Her konuştuğumuz sohbetlerin başında basın ile ilgili sohbetleri yer alırdı. Kolay değil koskoca bir ömrü “basın” ile yoğrulmuş.
İlerlemiş yaşına rağmen sanki on sekizlik yeni bir basın çalışanı gibi hırsla, memleketin iyi ve kötü yanlarını derler, toparlar ortaya koyardı. Bu (dün) sabah beni Selami Ergüven aradı ve onun aramızdan ayrılışını söylediğinde, bir an için dondum ve kendisiyle beraber geçirdiğimiz anılar bir anda gözlerimin önünden sinema şeridi gibi aktı.
Güney Gazetesi onun çok emek verdiği bir gazeteydi. O gazetede çok uzun yıllar makalelerim yayınlandı. Her yayınlanan makalem sonrası onunla birlikte oturur “makalenin incelikleri” konusunda tartışırdık. Çok iyi bir yol gösterici ve o gerçek duygularını dışa vuran bir öğretmendi.
Yazılan yazıların içeriği konusunda bazı anlar beni uyarır ve olayların akışlarını hep yazılan olayların gerçeklerine odaklattırırdı. Çok güzel günlerimiz geçti. Belediye binasının altında bulunan yazıhanesinde çoğu geceleri gündüze çevirdiğimiz anlar oldu.
Sinirlenme derecelerini kesinlikle onda görmedim. Her olaya baba şefkatiyle yaklaşır, her türlü olayları olumlu yönde değerlendirecek kadar bir ağabeydi.
Onun aramızdan ayrılığıyla ilgili bir yazı yazmayı hiç düşünmedim. Genelde haftanın çoğu günü onu görür ve bir birimizle konuşurduk. Son günler yorgundu. Yolda yürürken yavaş hareketleriyle çok korkuyordum ama hiç bir zaman ona hastalığı yakıştıramıyordum.
Zaman çok hızlı şekilde akıp gidiyor. Giderken de sevdiklerimizi de önüne katıp götürüyor. 2016-2017 yıllarında basının duayenleri bir anda aramızdan kayboldu. En son Refik Kireççi ağabeyim bizleri bıraktı gitti. Çok söze gerek yok. Nurlar içinde uyusun. Hatıraları, İskenderun var olduğu müddetçe yaşamaya devam edecek. Yazdıkları kitaplar gelecek kuşaklara rehber olacak.
