Değerli okurlarım, yerel basında, sizin gazeteniz İskenderun Gazetesi’nde yıllardan beri birkaç konu üzerinde kalemim kıdem kazanıyor. Şahsen bu kıdemden onurluyum, gururluyum. Sizlerin istekleriyle beraber bugüne kadar işlediğim konular hepinizin malumu. Bunları bir kez daha hatırlatmak istiyorum. Gençlerimiz, engelli gençlerimiz, tüm sporcularımız ve de amatörlerimiz. Uzun vadede ve bu konular hakkında sizlere bilgiler sunmuştum. Gerektiğinde yine fikir teatisinde bulunacağız.
Makalemizin konusu çocuklarımız ve onlar için neler yaptıklarımız (!) Açık yüreklilikle söylemek isterim ki, elbirliği etmişçesine, çocuklarımız hakkında kılımızı bile kıpırdatmıyoruz. Herkes neme lazımcı…Ceplerinde akrep var sanırsınız. Kefenin cebi olmadığını bir öğrenebilseler yeter. Batı bölgemize yaptığım bir seyahatte ki; orada kendini spora adamış eski dostlarım hasret giderme fırsatını buldum. Ertesi günü de kulüp binasını gezdirdiler, yönetimle tanıştırdılar. Daha özel spor kompleksleri ve çevrede ki dört adet çim saha ilgimi çekti.
Arkadaşlara dönüp, “-Bu sahalar için ödenek aldınız mı?” diye sordum. Sorduğum bu soru için o kadar pişman oldum ki anlatamam. Aldığım yanıt; “-Spor tesisleri için ödenek talep etmeyiz ve kendimize hakaret sayarız. Birkaç arkadaş bir araya geldik ve hemen halloldu. Sonra fazla bir külfeti de yok. Ayrıca, bu zeminlerde çocuklarımız gençlerimiz oynuyor. İskenderun’da durum nasıl? Tahmin ediyorum daha da iyidir!”
“…Evet, tahmin ettiğin gibi spor açısından durumumuz çok iyi. 5-6 tane çim sahamız var ve gençlerimiz bir zorlukla karşılaşmadan antrenmanlarını yapıyor ve maçlarını oynuyorlar…”
Plaketli ve vergi rekortmeni zenginlerimiz, işadamlarımız böyle ufak tefek işler için ödenek istemeye müsaade ederler mi? Hepsi de gözü tok, ülkelerini seven insanlar. Başka söze gerek yok.
Efendim, yukarıdaki paragrafı ikinci kez yazdığımın farkındayım. Israr ediyorum ki, birinin gözüne çarpsın ve desinler ki; “Ya biz hakikaten ayıp ediyoruz, gençlerimize yazık oluyor. Parayı seviyoruz ama birazda sporu sevmeye başlayalım. Mideci olmanın bir anlamı yok. Çocuklarımızı kahve köşelerinden, uyuşturucu alışkanlığından, kötü insan olmaktan kurtaralım…”
Günün birinde mutlaka şehrimiz sporu için güzel şeyler yapacaklar demiyorum, diyemiyorum. Sadece düşünecekler. Düşünseler bile, uygulayacak zaman yok artık. Çünkü Azrail gelmiş ve emaneti almak üzeredir. Para geçersiz, Azrail şikesiz! Sözlerimden yanlış anlam çıkarılmasın, sadece “Ortaya” bir gerçekten söz ettim. O gerçek ki, herkes için gerçekleşecek, bankada müdür olsan bile! Kapitalist insanların mal varlığının bir bölümünü hayır kurumlarına hibe ettikleri görülmemiştir. Hele spor kuruluşlarına hiç! Bağıra-bağıra can verirler, dünyalıkları da şeylere yani kime kalır bilmiyorum.
Mutlu olun, mutlu kalın… SAYGILARIMLA
