Bir İyilik Yap Kendine

0
64

Günaydın sevgili okuyucularım nasılsınız bu sabah? Yazlık zamanı geldi herkes bir yerlere gitmek hazırlığında eh bizde başladık hazırlığa ama hala yazlık moduna girmedik. Çocuklar gelmeyecek olsa yerimden kalkmaya pek niyetim yok bu yıl, içinde bulunduğumuz durum bizde tatil modu bırakmadı ve ne yalan söyleyeyim vicdanen rahatsızlık duyuyorum. Ve kaygılı olmaksa  insan her yerde kaygılı olabilir tabi. Ama kaygısız gitmek var işte onu bekliyorum aslında ki tatil gerçek tatil olsun.

Dün gece yeni iskeledeydik arkadaşımla. Resmi açılış yapılmadığı halde yoğun bir kalabalık vardı. O iskele belki İskenderun’a yapılacak en güzel şeylerden biriydi ve çok şükür ki yapıldı. Doğrusu emeği geçen herkese çok teşekkürler. Ve heykel sempozyumunda  yapılan 11 adet heykel sahilin değişik  yerlerine yerleştirilmiş gece, gece inceleyebildiğimiz  kadarını inceldik ama onları birde gündüz gözü ile görmek gerekiyor  tabi. Doğrusu İskenderun’a yapılan bu sanat çıkarması için uğraşan herkese yeniden ve yeniden teşekkür etmek boynumuzun borcu. Ve sahil düzenleme, kardeşim bir ay gibi uzak kaldık sahilden her şey  değişmiş valla bu hızlı çalışmaya da şapka çıkartmak gerekir. Çok beğendim gerçekten ve bütün sokaklar, caddeler, kavşaklar, yaralı bereli, kan revan içinde ya alt yapı yüzünden onlar da yakında da düzelir  diye düşünüyoruz. Tozdan topraktan bunaldık ama sitem etmiyoruz asla.

Ve dün duran adamlar vardı meydanda. Ben denizde durdum belimin izin verdiği kadar. Valla çok hoş ya! Sayın Arınç sekiz dakika yeter diyor ya valla bir sürü sekiz dakikalar geçebiliyor orda. Öylece dururken. Denemek gerek.

Ve sevgili okuyucularım. Bazı şeyler enerjimizi başarımızı etkileyebiliyormuş  hiç ayrımına vardınız mı?  Örneğin, evinizin kapısını açtığınızda koridorda bir ayna varsa ve siz ilk ona bakıyorsanız enerjinizi alıyormuş, halsiz ve yorgun  oluyormuşsunuz?  Yok odanız bilmem hangi yöne bakıyorsa ona göre ya hastalık sahibi ya da sağlıklı, genç ya da dinamik oluyormuşsunuz? Ya da  bir yerde oturup yazınızı yazdığınızda çok başarılı oluyor ya da  hiçbir kelime bile yazmıyormuşsunuz ve bunun gibi bir sürü  benim için ıvır zıvır saçmalık, bazıları için müthiş bir şey olan bu duruma inanıyor musunuz?

Birçok  tanıdığım  ev günlerini  buna göre ayarlıyorlar tabi onlara bazı insanlar ders veriyor. Böylece yeni bir sektör oluşmuş, bu yeni bir şey değil yıllarca  anlatırlar uygularlar biz dinleriz. Ne kafaya  taktığımız olur ne de dikkate aldığımız yani ben kendi hesabıma bu tür şeylere hiç inanmam. Ancak yine de  “oflayıp, pufladığım” neden uyandım diye kendimi  yediğim bir sabah  arkadaşım yastığını yatağını değiştirmemi önerdi. Onlar enerjimi alıyor olabilirmiş. Bir deneyim diye düşündüm ikisini de attım değişen bir şey olmadı. Ayrıca bizim girişte bir ayakkabı  dolabı  var aynalı sahanlıkta ayakkabısını çıkaran o dolaba koyar, terliğini alır sonra kapıyı açar. Kapıyı açınca tam karşıda da bir ayna sizi karşılar. Kapı açıkken iki ayna arasında kalırsınız. Ve bu durum eve ilk taşındığımızdan beri böyle… Geçenlerde arkadaşlarımdan birine sordum. Dikkatini ölçmek için. “Bizim evin  girişinde  ne var?” diye. “bir şey yok” dedi.

Çocukluk arkadaşım ve evimize benden çok giren biri?  Bir diğerine sordum  oda bir  şey  var ama neydi ya dolap gibi falan? dedi. Kendime sordum tabi ben biliyorum, ancak bir tek defa bile o aynaya dikkatle bakmamışımdır ya da işim bitince kapıyı çektikten sonra şöyle bir kendime bakmışlığım var yani aslında gördüğüm yok. İçerdeki aynaya ise yalnızca tozunu almak için bakarım. Şimdi bu aynalar  varlığından bile nerdeyse haberimiz olmayacak kadar yalnız bırakılmış nesneler, enerjimizi, intikam olsun diye mi emer? Eğer öyle ise bizim şimdiye kadar hayalet olmamız gerekmez miydi?

Ve bendeniz yazılarımı bütün odalarda yazabilirim bütün koltuklarda, hatta sokakta hatta merdivenlerde ya da duraklarda. Yalnızca  içimden yazmak gelsin. “Günaydın” ya da “merhaba” diye başlarım söze. Kitap okumak, düşünmek içinde, zamana mekana gerek duymam.  Şimdi o bunları savunan hanım diyor ki sende ama çok  biliyorsun? Hayır bilmiyorum doğrusu bu ve diyor sık sık hasta oluyorsun  düzenini bir değiştir bak nasıl iyi olacaksın. Yani şimdi bütün sıkıntı aynaların yönünde mi ya da yatak yastıkta mı? Bir değiştir göreceksin.

Bir arkadaşım  aynaları falan kaldırmış yatağının yönünü değiştirmiş. Telefon edip sordum nasıl, bir şey değişti mi? diye. “hayır” dedi “değişen bir şey yok” ve bu iş yalnız aynaların yeri ile  sınırlı değil, evin konumu, odaların kesişme noktaları falan uzman geliyor ölçüyor, biçiyor, üçgenliyor, kareliyor ve buyuruyor “burada yatacaksın, kapı önünde ya da pencereden uzak, aynan burada duracak, annen  de şu üçgenin kesiştiği noktada yatacak…” O nokta neresi ise artık banyoyla mutfak arası mı, ardiye diye kullandığımız sıkışık alan mı  artık neresi ise orası. Odanın içine bir çanak koyacaksın içine kristal bir taş bilmem ne ve o sana enerji verecek?!

Valla benim aklım hiçbirine ermedi eremez de. Evimizi hepimiz zevkimize göre  dizeriz. Yani her zamanki kahve içtiğimiz  koltuğumuzun yeri hep aynı olsun isteriz, onun yeri değişince  nasıl mutlu olabiliriz ki? Biz sürekli o yeri ararken. Hatta sık, sık değiştiğinde “neden değişti” diye  sinirleniriz…

Şimdi uzmanın görüş ve emirlerine göre değiştirsek odamızı evimizi  bizim hoşlanmadığımız bir şekilde   o zaman agresif olmaz mıyız?

& & & & &

Ve bir eve gittiniz örneğin yorgunsunuz, oturur oturmaz esnemeye başladınız. “a bu o evde göz olduğuna işaretmiş” kalkıp hemen buhur yakıp dua etmeniz gerekirmiş?

Valla bunların hiçbirine aklım yatmaz. Tek bildiğim şey, her şey bizde, beynimizde başlar beynimizde biter. Emirleri biz göndeririz ve onu istediğimiz gibi yönlendirebiliriz. Acıkmak, üşümek, sıcaklaşmak, istersek emir verirsek sıcakta buram, buram  terleyince sıkılmayız ya da iki saat içinde acıktım demeyiz, elma yediğimizde ya da kahve içtiğimizde de… Telefon numaralarını da belleğimizde tutabiliriz istersek isimleri de, yalnızca emir gitsin beynimize… Ben deniz  isim özürlüsüyüm, aynı zamanda telefon numaralarını hafızlama özürlüsü, geçen gün kendime “ne oluyor” dedim iki numara hafızlayamıyor musun? Ve anında emir gitti şimdi bir bakıyorum numarayı pat çeviriyorum eskiden olsa  tek, tek numaraları söylesinler ya da okuyarak çevirirdim ahizeyi. Burada değişen ne? Aynaların yeri mi, yattığım oda mı (gerçi o hep değişir eviniz büyük ve yalnızsanız dolanırsınız bütün odaları uyurgezer gibi bazen hiç biri olmaz koltuğa uzanır kalırsınız kaldığınız yerde) Evin kesiştiği nokta mı yoksa orası?

Ve yine aynı yatak, aynı yastık, bir sabah uyanırsınız “neden uyandım neden sabah oldu” teraneleri ile  bir sabah uyanırsınız aynı yerde aynı yastık aynı yatak. En güzel şarkılar dilinizde, şiirler ya da yazılar ya da resim yapma zamanı dürtüsü ile. E ne oluyor ne değişti? Yatak yorgan yastık aynı! Değişen? İnsanın kendisi yalnızca, kendisi, psikolojisi… Bu yüzden değil mi? Tatile çıkın dendiğinde, kendinizi de götürmeyin denir. Örneğin ben tatile çıkamadım daha, neden, çünkü kafamda bin bir proje var eğer gitsem bir yerlere, kendi kendimi yerdim bu düşüncelerle ve çevremdekileri, şimdi işlerimi ve projelerimi hafifletmeliyim sıraya koymalıyım ve zamana mekana uydurmalıyım ki tatile çıkabileyim değil mi? Yoksa çıktınız gittiniz, ilk gün laylom, ikici günde öyle, üçüncü gün çullanır düşünceler ve sıkıntılar, dört beş gün sonra ise  katlanır ve “ne zaman döneceğim” diye başlarsınız kendinizi yemeye ne denizin nede havuzun keyfi kalır.

Bu yüzden sevgili okuyucularım  âcizane kendimden örnekleyerek söylüyorum ki kişi  kendi kendine yeterlidir aslında. İyi de kötüde olumluluk olumsuzlukta kendinde, isterse olumsuzu olumluya çevirir, isterse  dağları bile eritir. Yani evinin yerini yatağının yerini aynanın yerini, nazarı gözü düşünüp enerjimizi boşa harcayacağımıza olumlu düşünüp beynimizi kullanmaya başlayalım, yoksa zaten üçte bir çalışıyorken, bu ara hızla beşte birlere doğru akıyor gördüğüm bu valla. Ve şimdi bu yazıyı hiç alışık olmadığım bir ortamda yazıyorum ve yine de  uzun oldu…

Ancak bazen kötü uyanırım o zaman nerde olursam olayım yazmak gelmez içimden, yani aynaların yeri değişik olsa da olmasa da enerjisiz uyandım isteksiz uyandım ne yapabilir ayna bana ki? Ben kendime  yapmasam? Ve sevgili okuyucularım şimdilik sağlıkla, sevgiyle ve hep birlikte kalalım her zaman diyorum. Yase

Acının Gizlediği Armağan

Bir gün okyanusta yol alan bir gemi kaza geçirerek battı. Gemiden sağ kurtulan adamı, dalgalar küçük, ıssız bir adaya kadar sürükledi.

Adam ilk günler kendisini kurtarmasını için Allah’a yakardı ve yardım bulurum umuduyla ufka baktı. Ama ne gelen oldu, ne giden…

Daha sonra rüzgardan, yağmurdan ve zararlı hayvanlardan korunmak için ağaç dallarından ve yapraklardan bir kulübe yaptı. Sahilde bulduğu, gemiden arta kalan konserve, pusula gibi eşyaları bu kulübeye koydu.

Günler hep aynı şekilde geçiyordu. Balık avlıyor, pişirip yiyor ve ufku gözlüyor, kendisini kurtarması için Allah’a dua ediyordu. Bir gün tatlı su getirmek için yürüyüşe çıkmıştı, geri döndüğünde kulübesinin alevler içinde yandığını gördü. Duman, dans ede ede göğe yükseliyordu. Başına gelebilecek en kötü şeydi bu.

Keder ve öfke içinde donakaldı. Şimdi bu ıssız adada, başını sokabileceği bir kulübe bile kalmamıştı. “Allah’ım, bunu bana nasıl yapabildin?” diye feryat etti. O geceyi keder ve üzüntü içinde geçirdi. O kadar dua ettiği halde, başına bu olay geldiği için sitemler etti.

Ertesi sabah erken saatlerde, adaya yaklaşmakta olan bir geminin düdük sesiyle uyandı! Bitkin adam kendisini kurtaranlara sordu; “Benim burada olduğumu nasıl anladınız?”

Cevap onu hem şaşırttı, hem de utandırdı: “Dumanla verdiğiniz işareti gördük!”

& & & & &

Canımızı sıkan, gözyaşlarımızı inci gibi döküveren olaylar sessiz bir kurtuluş çağrısı, bir mutluluk davetiyesi belki de… İlk bakışta dayanılmaz gelen acı anlar, sonrasında kalbimizi kuş gibi hafifleten, ruhumuzu ısıtan tatlı tecrübelere dönüşüyor. Aydınlıkta seçemeyeceğimiz bir ışık, karanlık basınca fenerimiz oluyor. Keyfimiz yerindeyken burun kıvırdığımız tavsiyeler, yaslı anlarımızda imdadımıza yetişiyor. İyilik hallerinde sırt çevirdiklerimiz, zor anlarda sırtımızı dayadıklarımız oluyor.

Günün Şiiri

AŞIKANE

“Seni seviyorum” diyen o

hüzünlü bir ozandır

şarkılarını yitirmiş

Bin neşeli tarlakuşu

gözlerinde

bin suskun kanarya

boğazımda

Aşk konuşabilseydi keşke

“Seni seviyorum” diyen o

üzüntülü bir gecenin kalbidir

ayışığını arayan

Konuşabilseydi keşke aşk

Bin gülen güneş

adımlarında

bin ağlayan yıldız

arzularımda

Aşk konuşabilseydi keşke.

Ahmed ŞAMLU

Çeviri: Ayşegül SÜTÇÜ – Hamit TOPRAK

Günün Sözü

Düşünmeden konuşanın cezası sonradan düşünmeye mahkûm olmaktır…

GİBBON

CEVAPLA

Please enter your comment!
Please enter your name here