Zaman yavaşlar mı? Asla yavaşlamaz. Benimki de bir varsayım işte o kadar. Bir gençlik giderken, gelen gençlik yerimizi doldurur mu korkusundayım. Çalışmadan bir şeylerimiz olsun diyen kuşaklar sardı her yanımızı. Gençler öfkeli ve kızgın. Nedensiz kendi kendilerine bir varsayım içerisindeler. Rahatlığa alışmış bir kuşakla yaşamak gerçekten çok zor!
Türkiye’nin çağ atlaması mı suçlu sayılan… Ufacık bir çocuğun elinde son teknoloji bir telefon… Konuşuyor, ne konuştuğunu bilmeden. Elleri o kadar maharetli ki oyunların son versiyonları parmak uçlarında. Telefon tuşlarını çok seri kullanıyorlar. Değme daktilo ustalarına taş çıkarırcasına seriler.
Ya ev haline bir bakalım… Beş tabak, iki bardak için bulaşık makinesi devrede. Üç beş parça bez parçası çamaşır makinesinde. Elektrik süpürgelerinin maharetleri değişti. Mutfak robotları, akıllı fırınlar kullanıcıların emrinde. Yataklar ortopedik, vücuda göre esnemeli. Geriye daha ne kaldı bilmiyorum. Bildiğim tek şey; İnsanlar oturduğu yerde hizmete alıştılar.
Önümüzdeki zamanda bakalım daha neler olacak. Oturan bir kuşağın oturduğu yerde ölümü gerçekleşecek. Mücadele yok, hırs desen hak getire… Tarladaki enayi mi?.. O da bir zaman sonra toprağı bellemeyi bırakıp keyfine bakacak. Ne yiyecek, ne içecekler şimdilik sır. Bir hap acaba yirmi dört saat tok mu tutacak insanı? Ufacık bir hapla bir ömür geçer mi? Belki de geçer.
Belki büyük bir savaş sonunda milyonlarca kişi ölecek. Kıyametin gelişi bu yönde olabilir. Yeniden çocukluğumuz öncesi yaşanan devirler özlemlerimiz olacak. Açlık ve sefaletle yaşamı Allah kimseye nasip etmesin. Suriye misali önümüzde!
Son yıllarda Türkiye spor konusunda da bayağı gerilerde… Çoğu branşlarda sporcu sıkıntısı var. Şeref kürsüsünü bırakın ilk on dereceye giren sporcular yok. Nasıl olsun ki?.. Çocuk, çocukluğunu teknolojilerle geçiriyor. Beş yaşında geçiyor bilgisayarın başına, gecenin ilerleyen saatlerine kadar her sporunu, oyununu orada oynuyor. Okul yaşına geldiğinde ise pısırık bir kuşağın temellerinde bocalıyor. Ders ve elektronik onun dünyası… Nerede kaldı spor saati?
Akşamları ise kızlı erkekli partiler, ha-ha ki-ki’ler. Karşımızda şaşaalı sorumsuz gençlik! Uyusun da büyüsün benim çocuğum. Yirmili, otuzlu yaşlarda yine karşımızda beş yaşında çocuk! Evlense de çocuk, evlenmese de çocuk! Türkiye sporda başarısızmış. Olsun ne yapalım hiç önemi yok. Uyuyan ve uyuşuk zaman geçiren nesillerle beraberiz. Sporcu olsalar ne olur olmazlar ne olur!
Nüfus hızla artıyor. Çalışma düzenleri de artık yavaşlıyor. Parasız yaşamın getirileri karşılarına çıktığında, çektikleri eyvahlar ‘zamanı bir daha asla geri getirmediği’ gibi, uykudan uyandıklarında iş işten çoktan geçmiş olacak. İçinde bulunduğumuz zaman, gelecekteki zamana göre yine biraz iyi sayılır.
Nasıl yapalım da şu zamanı biraz durdurabilsek. Ne yazık ki bu zaman hiç durmayacak. Hızla sona doğru gidişin acı alametlerini bugünden görüp, geleceğe doğru nasıl gidebiliriz diye “derin hesaplar” yapmalıyız.
