Günaydın sevgili okuyucularım nasılsınız bu sabah? “Temizlik imandan gelir” diye bir söz vardır. Bu söze inanırım candan gönülden. Temizlik anlayışı zamanla öğrendim ki kişiye göre değişiyor. Kimisi için temizlik etrafı silip süpürmek, toz almak, kimisi için üstünü başını temiz tutmak, kimisi içinse içini temiz tutmaktır temizlik. Dipte köşede toz, kir, pas bırakmamak.
Benim içinse hepsi birdendir. İçini temiz tutan dışını da temiz tutar diye düşünüyorum. Bu hem maddi anlamda hem de manevi anlamda bir temizliktir, her iki anlamdan biri eksik ise temizlikte eksik kalır bence. Ve iddia ediyorum ki bizim toplumca temizlik anlayışımız eksik ve yanlıştır. Örneğin sahilde çekirdek çıtlayıp kaldırımda kabuktan halı oluşturan bir ev hanımının evindeki temizlikten kuşku duyarım. Evi temizdir, olabilir ancak temizliği sokağa taşımıyorsa o temizlik eksiktir ve bir yerde anlamsızdır ki o sokaklar sanki bizim değil de uzaylılarınmış gibi davranırız. Ancak öyle bile olsa bizde o sokaklardan geçip gidiyoruz ve tepe, tepe kullanıyoruz yani? Yani bizimde sorumluluğumuz var o sokakların temizliğinde değil mi? Ama nedense temiz tutmak aklımızdan geçmez bile.
Çünkü temizlik anlayışımız bu, evi temizler kapı önünü kirli bırakırız. Merdivenleri kullanırız ama onları da temiz tutmayız, elimizde ne varsa buruşturup bir kenara atarız, sigara izmariti dahil. Ve biz bu kirli sokaklarda geçer kirli merdivenlerden çıkar ve kirli kapı önünden evimize gireriz. Bunca kiri taşıdığımız evimiz nasıl temiz olabilir bilmiyorum. Ancak benim düşünceme göre temizliğin tam olması şart. Halıyı süpürüp kiri halı altına atmak temizlik değildir. İnsan böylesi bir temizlikle ancak kendini kandırabilir.
Ve böyle bir anlayışla manevi temizlik oluşturmak olanaksızdır bence. Zaten bunu yapanların böyle bir düşüncesi de olmamıştır zahir.
Neyse herkesin temizlik anlayışı kendine diyorum. Ancak hiçbir zaman toplumla birlikte iken insanın kendine diye bir şeyi olmamalı da diye düşünüyorum ya, benim düşüncemde kendime.
Bu sabah mutfağı havalandırmak için pencereyi açtığımda çöp konteynırlarının, temizlik görevlilerince temizlenmekte olduğunu gördüm. Burada çöp konteynırları turuncu renkli plastikten, o ağır hantal şeyler kalkmış, yerine daha hafif ve renkli şeyler gelmiş. Renkli ve temiz olunca konteynırlar sokağında havası değiyor ister istemez. Kaldırım boyunca ve evlerin bahçelerindeki yeşil ağaçlar, çimenler çiçeklerle ve bu turuncu konteynırlar! Ne güzel dedim. Tazyikli suyla temizleniyor. Bekledim izlemeye devam ettim bana değişik gelen bu işi. Elemanlar konteynırın dışını bir anda tertemiz yaptılar ellerini hiç sürmeden.
Tamda bekliyorum içini temizleyecekler!! Ki içi yukardan göründüğü kadarı ile baya kirli, kirler yapışmış kalınlaşmış bile. Yukardan “hadi bir içeri sık şu tazyikli suyu içi de dışı gibi tertemiz olsun” diye mesaj göndermeye başladım. Ancak hiç oralı olmadı çalışan “dışı seni içi beni yakan” konteynırı bırakıp başkasına geçti. Elim yanağımda böylece kaldım. Yani elin bir şeye değmiyor. Bir sıkıyorsun, iki sıkıyorsun basınçlı suyu, daha çok değil. Ve bu senin görevin, iki dakikanı değil, yarım dakikanı alır bu iş, peki ama kardeşim neden yapmazsın? Neden dışını temizler içini kirli bırakırsın? Kendimi yiyorum içimden sekizinci kattan atlayıp “neden içini temizlemiyorsun kardeşim” diye sormak geliyor ya da bağırmak yukardan. Ama olmuyor yapmıyorum ancak daha buradayım ve onları aşağıda yakalarım inşallah…
Ve sevgili okuyucularım bu dışı temizlemek içi kirli bırakmak bizim klasik davranışımız. Çünkü bizler her zaman işimizi benimsemeden yaparız oysa bu bir ahlak sorunudur. Sorumlu olduğun iş senin işindir. Ve bu iş için sana belli bir ödeme yapılıyor. Karşılığını aldığın bu işi yarım yaparsan, yarım ödeme almaya razı mısın? Hayır asla razı olmazsın o zaman işini tam yap, işin senin aynan kardeşim aynan…
Ve bizler sırf bu yarım yamalak benimsemeden yaptığımız işler yüzünden daha çok acılar çekeriz. Ve bu yüzden zahir “temizlik imandan gelir” demiş atalarımız.
& & & & &
Ve sevgili okuyucularım. Berke yeni bir tablet bilgisayar aldı dün. Çoktan ısmarlamıştı dün aradılar gelin aygıtınız hazır dediler. İki kardeş gece geç saatlere dek aygıtı çalıştırmaya çalıştılar ancak bir açılıp bir kapanan aygıtın dokunmatiğinde çalışmadığını anlıyorlar. Düşün çocuktaki yıkımı! Heyecanla bekliyorsun ve daha eline alır almaz arıza. Çocuk bir bozuldu bir üzüldü sormayın. Biz olur çaresine bakılır dedikçe o içine çekildi.
Alın işte yine bir ahlak sorunu, değil mi bu? Bu aygıtlar denetlenmeden mi satışa sunuluyor? Belli ki öyle? İnsan paradan vazgeçiyor ama düş kırklığı ve güvenin sarsılması çok kötü bir şey. Ve Berke’ye olan bu? Çocuk sabahlatan bilgisayarının derdinde koşturuyor bakalım ne olacak? Ve sevgili okuyucularım şimdilik sağlık ve sevgiyle hep birlikte kalın. Yase
& & & & &
HANGİSİNİ İYİ BESLERSEM
Yaşlı Kızılderili reisi kulübesinin önünde torunuyla oturmuş az ötede birbiriyle boğuşup duran iki köpeği izliyordu. Köpeklerden biri beyaz biri siyahtı ve on iki yaşındaki çocuk kendini bildi bileli o köpekler dedesinin kulübesi önünde boğuşup duruyorlardı. Dedesinin sürekli göz önünde tuttuğu, yanından ayırmadığı iki iri köpekti bunlar. Çocuk kulübeyi korumak için biri yeterli gözükürken niye ötekinin de olduğu, hem niye renklerinin ille de siyah ve beyaz olduğunu anlamak istiyordu artık. O merakla sordu dedesine. Yaşlı reis, bilgece bir gülümsemeyle torununun sırtını sıvazladı.
“Onlar, dedi, benim için iki simgedir evlat”
“Neyin simgesi?” diye sordu çocuk.
“İyilik ile kötülüğün simgesi. Aynen şu gördüğün köpekler gibi, iyilik ve kötülük içimizde sürekli mücadele eder durur. Onları seyrettikçe ben hep bunu düşünürüm. Onun için yanımda tutarım onları.”
Çocuk sözün burasında, mücadele varsa, kazananı da olmalı diye düşündü ve her çocuğa bitmeyen sorulara bir yenisini ekledi: “Peki sence hangisi kazanır bu mücadeleyi?”
Bilge reis, derin bir gülümsemeyle baktı torununa: “Hangisi mi evlat? Ben hangisini daha iyi beslersem o!”
Günün Şiiri
İKİ LÂF
Poliste adımızı sordular
-Bileklerimize kelepçe vurdular-
Dedik ki biz oyuz
Dosyada künyemiz vardır
Babamız Ahmet annemiz Fatma…
Vaktimiz yoktu evlenemedik
dedik;
Nüfusta kaydımız bekârdır.
Ne avrat, ne evlât, dünür…
Yirminci asırda her şair
bizim gibi düşünür.
İçerde küf ve nem
Demir parmaklık arkasında ışıltılar!
-Geç dediler;
Aralandı kapı, yürüdük,
Eğildi üstünden atladık – duvar.
Sağanak sağanak
Yağıyordu gökten aydınlık
Yürüdük…
Yer bizimle
gökler bizimle
Sular bizimle başladı yürümeğe,
Yürüdük
Demirkapı, Ahırkapı, Adliye.
Yürüdük…
Bileklerimizde tel kelepçe
Bütün gece…
Yargıçta suçumuzu sordular
-Bileklerimizde karakol mührü vurdular-
Dedik ki çok
Dedik ki yok
Dedik ki adam öldürmedik kan içmedik
Yalnız iki lâf dedik
Dedik ki
Gün ağardı göğe bak!
Dedik ki
Güneş doğsa sırtımız ısınacak!
Dedik ki çok
Hür bir dünyada mutlu insanlar
Onlar için yemiş verir ormanlar
İnsan büyür mihnet küçülür
Ve pürüzsüz sular gibi akar zamanlar.
Yıldızlar omuzların hemen tepesinde
Keder ve hınç Kafdağı’nın ötesinde
Gök bir anneçınar gibi üstünde onların
Ve onlar oynaşırlar bu çınarın gölgesinde.
Sokakta yolumuza durdular.
Neticeyi sordular.
Dedik ki
Ya kırmızı, ya sarı!
Şahit edip deriz ki gökleri ve tarlaları
Adam öldürmedik kan içmedik!
Yalnız iki lâf dedik.
İlhami Bekir TEZ
Günün Fıkrası
Of’lu hoca Cuma namazında içki içenleri fena azarlıyordu: “Paranızı sokağa atıyorsunuz! Kazanan kim? Meyhaneci… En büyük dükkan kimin? Meyhanecinin… En güzel ev kimin? Meyhanecinin… Ya en güzel araba? Meyhanecinin. Bu paraları veren kim? Ha sizin gibi kafasızlar…”
Aradan 2 hafta geçer, bir adam koşarak hocanın yanına gelir ve ellerine sarılıp öperek: “Allah razı olsun hocam, senin verdiğin içki vaazı sayesinde hayatım kurtuldu..”
Hoca memnun: “Aferin, içkiyi bırakmanın mükafatlarını ahrette de göreceksin oğlum.” der. Adam düzeltir: “İçkiyi bırakmadım hocam, MEYHANE AÇTIM!”
Günün Sözü
Bir başbakan sahneye çıkıp soytarılık yapsa yarım dakika beceremez, foyası ortaya çıkar. Ama bir soytarı, kimseye hissettirmeden yıllarca başbakan koltuğunda oturabilir…
Peter Ustinov
