Değerli Okurlarım, hani zaman-zaman “Ah şu ölüm yok mu?” diyerek serzenişte bulunuyoruz ya ancak boşuna hayıflanıyoruz ve de akıntıya kürek çekiyoruz. Hak sahibi, günü geldiğinde saniye geciktirmeden, ağlamalardan etkilenmeden, emanetini alıyor ve gidiyor.
Bugün sizlere, sezon sonu olması nedeniyle, başarıyı yakalamış, ekmeğinin hakkını almış takımlarımızla, futbol kuralları içinde iyi futbol oynamalarına rağmen, küme düşmekten kurtulamayan takımların artılarını eksilerini gündeminize getirmeyi düşünüyorum. Şu aşamada sadece düşüncede kaldı. Çünkü yakından tanıdığım iki değerli insanın ölüm haberlerini maalesef art arda aldım. Üzülmemek mümkün mü? Allah rahmet eylesin…
Bu kadar da değil… Onlardan öğrendiklerimi, daha doğrusu onlardan öğrenip de, günümüze kadar getirdiğim çok şeyler var ve de onları da sizlerle paylaşmak istiyorum. Aslına bakarsanız, bugünkü makalemin başlığı “Tutkumuz Futbol” olacaktı. Tutkumuz Futbol’dan da yine ayrıntılı olarak söz edeceğim. Ölenle ölünmez, kabul ama onlardan öğrendiklerimi unutmama mümkün değil.
Efendim, ‘Gerçek Dünya’ya göç eden tanıdıklarımdan ilki, Özdemir Kalpakçıoğlu ağabeyimizdir. Merhum Kalpakçıoğlu iyi bir Gazeteci olmakla beraber, has ve coşkulu bir Galatasaraylı idi. Bu önemli kişilerin ardından bir şeyler yazmasak kendimize saygımız kalmaz. Bugün yazmayıp da ne zaman yazacağız.
Zaten, gazeteciler vefat ettiğinde, tüm basın bir şeyler karalar ve sonra da sorsan hatırlamazlar. Dünya işte böyle… Ölmeyi gör, gerisi hikaye.
Evet, merhum Özdemir Kalpakçıoğlu’nun, iyi bir gazeteci olmanın yanı sıra has ve coşkulu bir Galatasaraylı olduğunu söylemiştim. Oğlu Sinan Kalpakçıoğlu da bir zamanlar Galatasaray’da Genel Sekreterlik yapmıştır.
Merhum hakkında daha fazla bir şey söyleyemeyeceğim. Dostum olduğunu da söyleyemem. Hem bizden yaşlı ve kıdemli ve de ustalardandı. Çalışmalarını yazılarını dikkatle okur ve uzaktan izlerdim. O zamanın Gazeteciliği, Gazetecileri cefakar, aynı zamanda takdire şayandı. Yarın devam edeceğim.
Mutlu olun, mutlu kalın… SAYGILARIMLA
