Değerli okurlarım, “futbolun kimyasını” kimyagerler değil, ahlakı bozuk olanlar bozar. Futbolun kimyasını bozanlara sorsanız ne derler biliyor musunuz? “-Biz büyük bir risk yüklendik, vatan ve millet aşkına, futbolumuzun aşama yapması için bu zorluklara katlandık…” İnanın aynen böyle ifade kullanırlar ve yüzleri de kızarmaz.
Ülkemizin tüm statlarında, Ulu Önder Atatürk’ün vecizesi belli yerlere asılıdır. O vecizeyi herkes okur ama o sözler neden söylenmiştir, anlamazlar. Yukarıdakilerin de anlamadığı gibi. “BEN SPORCUNUN ZEKİ ÇEVİK VE AHLAKLISINI SEVERİM…” Bu sözler neden söylenmiştir, anlamı nedir, bunu bir türlü idrak edemiyoruz. Her şeyi anlayabiliyoruz da, böylesine güzel sözlere kafa yormuyoruz, aciz kalıyoruz. Her şeye kafa yorarsak olur mu?
Futbolun kimyası bozulmasına bozuldu ama bu bir gecede değişen insanlar gibi olmadı. Bunun esbab-ı mucibesi var…
Biz nerede, ne zaman kaybettik. Bizler ne zaman ki kendimizi kaybettik, akabinde çocuklarımızı, yarınlarımız olan evlatlarımızı da kaybettik. Uzun yıllar önce çocuklar şu eylemlerle suçlanırlardı…
Okul koridorlarında yüksek sesle konuşmak ve koşmak, Arabaların arkasından koşmak, İstiklal Marşı okunurken asker gibi dimdik durmak, Bayramlarda bir yerine iki şeker almak… Bunları yapanlar yaramaz çocuk olarak adlandırılırdı.
Ya şimdi… Anneye babaya el kaldırmak, darp etmek, Sokakta araba yakmak, Polise taş atmak, Zayıf veren öğretmenin arabasını yakmak, Güvenlik kamerasına bakarak hırsızlık yapmak…
Şimdi soruyorum size, o zaman ki çocuklar mı başkaydı? Şimdi ki çocuklar mı? O zaman ki ebeveynler mi dikkatliydi, şimdikiler mi dikkatsiz.
Bakınız, bir anne şunları söylüyor… “Ben çocuğumu fazla sıkıştırmam. Kişiliği gelişsin diye sokağa salıveririm, dilediği zaman gelsin…”
Böyle düşünenlerde var. İşte böyle olduğu için de çocuklarımız suç işlemekte oldukça başarılılar. Bizler, nerelerde yanlışlar yapıyoruz. Yanlışlar yapıyoruz ki, kucağımızda büyüyen o masum çocuklar, eğitim noksanlığından bir süre sonra dünyayı zehir ediyorlar.
Doğruyu söylemek gerekirse, herkes kendiyle yüzleşmeli! Çünkü kendimizi kaybettiğimizde çocuklarımızı da kaybediyoruz. Yanlış mı?
Mutlu olun, mutlu kalın… SAYGILARIMLA
