Zamanın Elleri!

0
69

Günaydın sevgili okuyucularım nasılsınız bu sabah? Her sabah, yeniden bir diriliş ölümden… Her gün, yeni bir başlangıç yeni doğmuş gibi. Her ne kadar dünden kalanları taşıyor olsak ta üzerimizde. Güne “günaydınla” başlamak bir dilektir gününün güzel geçmesine.

Her defasında umut yükü ile uyanıyorum. Geleceğe dair düşlerle… Güzele, barışa, kardeşliğe, eşitliğe dair ne varsa. Ve yükleniyorum hepsini sırtıma, zamanın elinden tutup ilerliyorum, sanki o babammış  gibi annemmiş gibi sımsıkı tutuyorum ellerini. Çünkü hızlı gidiyor, adımları benimkilerden çok büyük. Elimi bir kaçırırsam bir daha yakalayamam diye çok korkuyorum. Kendimi hiç rehavete bırakmadan hızlı, hızlı ve dimdik… Sessiz ama heybetli… İlerliyorum yanında sessizliğini çok seviyorum, çünkü susarak çok şey paylaşıyorum ve yaşıyorum.

Ancak hiçbir zaman onunla yolculuğumuz hedefine ulaşamıyor. Tam yaklaşıyoruz. Tamam diyeceğim. Bir rüzgar esiyor aniden, sağdan soldan bir savruluyorum ki havaya, yüklerim bir dağılıyor ki etrafa. Kırlangıçla serçenin öyküsü geliyor aklıma. Hani serçe kırlangıca aşık olmuş. Göç zamanı gelince Kırlangıç serçeninde onunla yolculuk etmesini, sıcak ülkelere gelmesini istemiş. Ancak serçe ufak ve uzak yerlere uçacak gücü yokmuş. Buna rağmen sevdiğini kıramamış ve onunla çıkmış yola.

Uzun zaman birlikte uçmuşlar ama hava sertleştikçe yol uzamaya başlamış serçeciğe ve “artık ben gidemiyorum” demiş. Geri döneceğim.  Kırlangıç bir şey söyleyememiş. Ve serçecik dönmek zorunda kalırken kırlangıç yoluna devam etmiş. Zaman da bana kırlangıcın yaptığını yapıyor. Rüzgâr, soğuk onu etkilemiyor yoluna devam ediyor. Ama ben fakir, her günün sonunda kırılmış incinmiş umutlarını yitirmiş olarak yola çıktığım noktaya dönüyorum. Ve sığınağım yine umutlarımın kırıntıları oluyor.

Taç yapıyorum onları başıma. Ve gece boyunca aramaktan vazgeçmiyorum  yitirdiğim her şeyi. Ve  bulduklarımı besliyorum kanımla, canımla, inancımla. Ve güçlenmeye çalışıyorum zamana karşı değil, beni ondan koparan havaya karşı. Ve şimdi gelin tutalım  elinden yeniden zamanın ve ilerleyelim onunla  sevgiye, güzele, sağlığa ve kardeşliğe doğru hep birlikte sevgili okuyucularım hep yeniden hep yeniden. Yase

Bugün Yapmamız Gerekenler;

Teşekkür Edelim. Gülümseyelim.

Yaşlılara Yardım Edelim.

Asla Umutlarımızı Kaybetmeyelim.

Elimizi Zamanın Elinden Ayırmayalım.

Minik Bir Öykü

Akıl Şeytanı Yener

Dün deniz kenarında bir kafede oturmuş ağabeyimle, verdiğimiz siparişleri beklerken bir yandan da balık tutan insanları  seyrediyorduk. Rüzgar hafif  ve nemliydi. Arada bir ellerime nem taneleri düşüyordu. Kırağı gibi? Güneş bir türlü özgürce  gösterememişti cemalini. Bir bulut  sürekli önünde duruyordu. Ama o ne duruş. Bulutun üst tarafına yansıyan güneşin eşsiz güzelliği lal ediyor dilimizi. Alev, alev yanan  tonlarca  pamuk sanki… Ve balıkçı motorları, biri gelirken diğeri gidiyor. Homur, homur. “Güzel olmalı balıkçılık” diyorum. Deniz güven veriyor sanki onlara kayıp giderken üzerinde. “Ama zor” diyor abim ve denize asla güvenilmez.”

Gözlerimiz ilerde aklımız anılarda.. “Eskiden iskeleden suya para atardık ve onu bulmak için suya dalardık” diyor abim. Arkamdan tatlı bir ses “size bir öykü anlatayım” diyor. İster istemez  dönüyorum, gözüm balıkçı motorlarının bıraktığı izlerde. Kulağım arkamdan gelen tatlı sese kilitleniyor… Ve bir gülümseme yayılıyor  yüzüme duyduklarımdan…

Bir gün bir adam şeytana takıyor kafayı ve onu tutup hapsetmek için aylarca yıllarca uğraşıyor. Nihayet  sonunda onu bir şişeye hapsetmeyi başarıyor. Şişenin kapağını sıkıca  kapatıp kaçmasını önlemeye çalışıyor.

Ve bir gün şehir dışına çıkması gerekiyor. Eşine sakın şişenin kapağını açma diye sıkı sıkı tembihliyor. Ancak kadın çok merek ediyor. “Bu şişede ne var acaba” diye. Birkaç gün sabrediyor. Sonunda kapağı açıveriyor. Açması ile karşısında şeytanı görmesi bir oluyor. “Sen kimsin?” diyor. “Ben şeytanım. Eşin beni hapsetmişti. Ama ben senin sayende kurtuldum” diyor. Kadın “İnanmıyorum sen şeytan olamazsın. Bana şeytan olduğunu  kanıtla” diyor. “Nasıl  yani” diye soruyor şeytan. “Şişenin içine gir de göreyim o zaman inanırım” diyor. Şeytan şişeye giriyor. Ve hemen kadın şişenin kapağını sıkıca kapatıyor. Şeytan içerde dövünüyorken kadın gülümseyerek; “Akıl şeytanı yendi” diyor…

Günün Şiiri

Yeryüzü Aşkın Yüzü Oluncaya Dek

Aşksız ve paramparçaydı yaşam

bir inancın yüceliğinde buldum seni

bir kavganın güzelliğinde sevdim.

bitmedi daha sürüyor o kavga

ve sürecek

yeryüzü aşkın yüzü oluncaya dek!

Aşk demişti yaşamın bütün ustaları

aşk ile sevmek bir güzelliği

ve dövüşebilmek o güzellik uğruna.

işte yüzünde badem çiçekleri

saçlarında gülen toprak ve ilkbahar.

sen misin seni sevdiğim o kavga,

sen o kavganın güzelliği misin yoksa…

Bir inancın yüceliğinde buldum seni

bir kavganın güzelliğinde sevdim.

bin kez budadılar körpe dallarımızı

bin kez kırdılar.

yine çiçekteyiz işte yine meyvedeyiz

bin kez korkuya boğdular zamanı

bin kez ölümlediler

yine doğumdayız işte,  yine sevinçteyiz.

bitmedi daha sürüyor o kavga

ve sürecek

yeryüzü aşkın yüzü oluncaya dek!

Geçtiğimiz o ilk nehirlerden beri

suyun ayakları olmuştur ayaklarımız

ellerimiz, taşın ve toprağın elleri.

yağmura susamış sabahlarda çoğalırdık

törenlerle dikilirdik burçlarınıza.

türküler söylerdik hep aynı telden

aynı sesten, aynı yürekten

dağlara biz verirdik morluğunu,

henüz böyle yağmalanmamıştı gençliğimiz…

Ne gün batışı ölümlerin üzüncüne

ne tan atışı doğumların sevincine

ey bir elinde mezarcılar yaratan,

bir elinde ebeler koşturan doğa

bu seslenişimiz yalnızca sana

yaşamasına yaşıyoruz ya güzelliğini

bitmedi daha sürüyor o kavga

ve sürecek

yeryüzü aşkın yüzü oluncaya dek!

Saraylar saltanatlar çöker

kan susar birgün

zulüm biter.

menekşelerde açılır üstümüzde

leylaklarda güler.

bugünlerden geriye,

bir yarına gidenler kalır

bir de yarınlar için direnenler…

Şiirler doğacak kıvamda yine

duygular yeniden yağacak kıvamda.

ve yürek,

imgelerin en ulaşılmaz doruğunda.

ey herşey bitti diyenler

korkunun sofrasında yılgınlık yiyenler.

ne kırlarda direnen çiçekler

ne kentlerde devleşen öfkeler

henüz elveda demediler.

bitmedi daha sürüyor o kavga

ve sürecek

yeryüzü aşkın yüzü oluncaya dek!

Adnan YÜCEL

Günün Sözü

İnsan kendini hiçbir yerde, karıncalar gibi kaynaşan kalabalığı yarıp geçtiği zamanki kadar yalnız hissedemez.

J. W. Von GOETHE

Bir insan sabahleyin doğru yolda ise, akşam saatlerinde de öyle kalacak ve bundan pişman olmayacaktır.

KONFÜÇYÜS 

Nasıl bir at, üzerindeki zengin koşumların farkına varmazsa insan da içinde yaşadığı nimetlerin öyle farkına varmaz.

W. SHAKESPEARE

CEVAPLA

Please enter your comment!
Please enter your name here