Değerli okurlarım, futboldan nasıl umutsuz olabiliriz ki? Son dönemde öldük, bittik, mahvolduk denildiğine itibar etmeyin. Bu ifadeler bir anda düşünülen geçici kompleksten başka bir şey değildir. Bu olumsuz yaklaşımlar uzun vadeli olamaz. Çünkü buna umutlarımız izin vermez…
O zaman, “UMUT” nedir? Bu kavrama birazcık yaklaşmamız gerekmiyor mu? Öncelikle, umut, dünün ve bugünün beklentisi olamaz. Umut yarınlardadır ve yarınlarımız da umutlarla doludur. Umut, hayatta bulunduğumuz değil, varacağımızı sandığımız en uzak hedeftir. O noktaya da çoğunlukla ulaşamayız. Ancak, o umut dediğimiz hadise bizi sürekli olarak o hedefe doğru çeker, bu duygulardan şikayetçi olmadığımız gibi, pür neşe peşinden gideriz. İnanın o sarp yollarda yorulmayız. Caziptir ve cazibesi hayatı tozpembe gösterir, anlayacağınız hayatı sevdirir.
Bizden uzaklaşıp onu yitirdiğimizde, ya da onu kaybettiğimizi sandığımızda, hayat çekilmez olur. Korkulu bir çıkmaz sokak, cehennem narı gibi gözükür yaşam bize. Umut öylesine hassas bir konudur ki; yitirdiğimizi sandığımız anda bile, dünya çok anlamsız ve şey gibi gözükür.
Yeri gelmişken altını çizerek bir öneride bulunmak istiyorum… “Umut”un yarınlarda gizli olduğunu söylemiştim ya. Sakın ola ki insanların umudunu kırmayın. Belki de ondan başka hiçbir şeyleri yoktur. Sakının. Bu dostça bir öneridir. Umutlanmak güzelde, durup dururken umutlara dalamayız. Durup dururken bir cumhurbaşkanlığı yada başbakanlık için umutlanabilir miyiz? Yani umutlanmanın da raconu vardır.
Konuya şöyle bakalım… İçinde yaşadığımız şu yaşlı dünyamızda en büyük spor organizasyonu olan, adına “Olimpiyatlar” denilen bu müthiş çekişme bildiğiniz gibi, her dört yılda bir yapılmaktadır. Olimpiyatları örnek vermek şu anda aklıma geldi ve o şekilde devam edelim bence hiçbir sakıncası yok…
Çok gerilere gitmeye gerek duymuyorum. 2008 ve 2012 Olimpiyatları dünkü gibi aklımızda. Yani o olimpiyatlara katıldık. Fazla değil 68 sporcuyla Pekin’de, diğerinde 72 sporcuyla boy gösterdik. Katıldık da n’oldu? Büyük bir hayal kırıklığı yaşamadık mı? Sporumuzu yönlendirenler, kalkıp deseler ki, filan tarihte daha az sporcu ile katıldık ama daha başarılı olmuştuk. Öyle mi? Kaç madalya kazanmıştık?
Efendim, olimpiyatlar dahil olmak üzere herhangi bir yarışmada başarılı olmak ve umutlanmak için özellikle çok çalışmak şart. Yukarıda verdiğim örneği tekrarlamak istiyorum. Herhangi bir vatandaş, durup dururken, hiçbir dayanağı olmaksızın, “başbakanlıktan umutluyum” diyebilir mi? Yarın kaldığımız yerden…
Mutlu olun, mutlu kalın… SAYGILARIMLA
