Bir İçinde Bir Dışında…

0
63

Günaydın sevgili okuyucularım nasılsınız bu sabah? Bazen kendimizi hayatın dışında algılarız. Hayatımız akıp giderken biz neresindeyiz diye düşünmeyiz bile. Sanki akıp giden hayatımız değil de başkasının hayatıymış gibi uzaktan izleriz. Ancak ne zaman bir güzellik sarar içimizi. İstanbul’da yeni açan erguvanlar  gibi. Komşumuzun kedisi doğurmuş onu izliyorken ki gibi. Komşumuz yavruları plastik bir leğene koymuş, dört yavru annelerinin memelerine sarılmış hayatı emer gibi süt emiyorlar, anne kedi dünyayı bir tarafa bırakmış kendi dünyasına dönmüş kim bilir şimdi neler umurunda neler hiç umurunda değil. Belki yavrularları ile birlikte bu leğende geçsin ister hayatı, güven içinde kaygısız sevgiyle. Şimdi dünyanın dışında ama er ya da geç o dünyanın içinde bulacak kendini ve minik kediciklerini ama şimdi onu düşünmek istemiyor hayat akıyor dışında o yan dönmüş gururla yavrularını emziriyor. Onlara bakıyorum yukarıdan ve içim kımıl, kımıl oluyor yavrusunu emziren kim olursa olsun bu görüntü kutsaldır ve huşu verir bendenize.

Ve başka yavrular büyüyor hayatı içimde algılatan. Limon ağacımın şimdi pinpon topu kadar olan yavruları her sabah yeniden doğmamı sağlıyor, rüzgar düşürüyor güçsüzleri ama kalanlar hayatı vaat ediyor. Ve gece yağmurları şimdilerde… Ve Alpay’ın radyoda çalan “Eylül’de Gel” şarkısı. Hayatın dışındaymışız gibi sanırken kendimizi aslında tam belinden asıldığımızın kanıtları. Dürümcüden ekmek dilenen yaşlı adamın peşinden koşarken de hayatı belinden kavramışızdır. Gözlerimizden taşarken yaşlar sevgiliye “elveda” derken o zamanda hayatın belinden kavramışızdır.

Ve biz aslında hayatı “anlar”la yaşarken onun dışındaymışız gibi algılarız kendimizi. Çünkü belki hayat aslında budur. Bir içinde bir dışında! Bu sabah ölüm vardı aklımda dünden hata önceki günden kalma. Hayatımda anların  tükendiğini sanıyordum. Ama aslında hayat buymuş tamda bu… Bir ölümü dilemek bir yaşamı çağırmak… Ve belki çokta ciddiye almamak her şeyi… Ya da almak sonuna kadar?

Ve sevgili okuyucularım şimdilik sağlık ve sevgiyle kalalım bu da hayata dair bir dilek değil mi? Hep birlikte el ele her şeye rağmen. Yase

Şubat Güneşi

Ahmet’le Zeynep merdiven basmaklarına yerleştirilen mumların solgun ışığında merdivenleri inmeye başladılar. Zeynep Ahmet’in elini sımsıkı tutmuş basamaklara dikkatle basıyordu. Ahmet ikide bir durup kızın yüzüne bakıyor “Nasılsın” diye soruyordu. Zeynep aslında soluk soluğa kalmış olmasına rağmen  “çok iyiyim” diyordu. Sonunda merdivenlerde kimseye rastlamadan inip camlı kapıdan dışarı çıktılar. Bir an oldukları yerde durdular. Hava buz gibiydi. Cadde karanlıktı ve yağmur yağmaya devam ediyordu. Kabaran denizin kayalara çarpan sesi kulaklarına kadar geliyordu. Zeynep yüzüne çarpan soğuk havayla aniden can bulmuş gibi neşelendi. Hala tutmakta olduğu Ahmet’in elini sıkıp ona gülümseyerek baktı. Ahmet’te  Zeynep’e sevgiyle bakarak onu kendine çekti kolunu omzuna attı. Yoldan geçen araçların ışıklarında yağmur ipileşiyordu. Zeynep aniden ürperdi. “Ne oldu üşüdün mü?” “Azıcık” diyerek Ahmet’e biraz daha sokuldu. “Hadi yürüyelim” dedi. “Ama yağmur yağıyor” “Olsun şemsiyemiz var zaten.” “Ama söz vermiştin unutma dönelim dediğimde döneceğiz tamam mı?” “Sözüm söz” diyerek.

Zeynep Ahmet’in elini aniden bırakıp caddeye fırladı. Yolun ortasında durup ellerini iki tarafa açarak yüzünü gökyüzüne doğru kaldırdı, yağmur damlaları yüzüne düşüyordu. Kahkahalar atarak dönmeye başladı. Ahmet şaşkınlıkla kıza bakarak “Zeynep ne yapıyorsun?” diye bağırdı. Zeynep yüzü gözü ıslanmış vaziyette gülerek dönmeye devam ediyordu. Sesi de kendisi gibi yağmurla savruluyordu. O durumda iken aniden son hızla caddeye çıkan aracın ayrımında bile olmadı. Ahmet son anda üzerine atılıp bütün gücü ile yana itmese aracın altında kalması işten bile değildi.  İkisi o hızla yere düşmüştü. Su birikintilerin içine! Sırt üstü yerde yatıyorlardı şimdi. Ahmet hala şokun etkisindeydi. Tam zamanında yetişmeseydi olacakları düşünmek bile istemiyordu. Ancak Zeynep olanların ciddiyetinden haberdar bile değildi. Ancak sonuçtan son derece memnundu. Yerde su içinde yatıyordu ve yağmur üzerlerine yağıyordu. Oh bundan güzel bir şey olamazdı onun için. Ve bu durumdan sonuna kadar yararlanmak istiyordu.

Ahmet şaşkınlığını üzerinden atıp doğruldu. Zeynep’e baktı sesini sertleştirerek konuşmak için ağzını açmak üzereyken kızın yere saçı başı dağınık çamurlu halini ve kaygısız mutluluğunu görünce kahkahalarla gülmeye başladı. Sonra aniden kıza sarıldı, ikisi suların içinde kahkahalarla gülerek yuvarlanmaya başladılar. Bir müddet gülerek su içinde dönüp  durduktan sonra Ahmet “hemen şimdi kalkıp gidiyoruz” dedi. Çok ciddi bir sesle. “Ooo çok eğleniyorduk ama mızıkçılık yapma Ahmet” derken yağmur damlaları ağzına burnuna doluyordu. Ahmet “bir daha söylemeyeceğim” diyerek üzerinden sular süzülerek yerden kalktı. Elini Zeynep’e uzattı. Zeynep hemen o ele sarıldı. Yattığı yerden doğrulup ayağa kalktı. Saçları yüzüne  gözüne  yapışmış giysileri sudan ve çamurdan  ağırlaşmıştı ama kendisi tüy kadar hafiflemişti.

Ahmet “çabuk ol” diye kıza baskı yaparken o su birikintilerini sıçratarak ağır, ağır peşinden geliyordu. Ahmet  sonunda  kızı  adeta sürükleyerek apartmanın kapısından içeri soktu. Zemini mermer olan sahanlıkta  üzerlerinden süzen sular ufak gölcükler oluşturuyordu. Bir an durup bakıştılar  ve yeniden gülmeye başladılar. İlk ciddileşen Ahmet oldu. “çabuk çıkalım kimseye yakalanmadan” dedi. İkisi merdivenlere doğru seyrederken,  merdivenlerde bir karaltı göründü sonra kapıcının sesi çınladı; “Ahmet bey ne oldu böyle… Kaza mı yaptınız?” Arkası Yarın

Günün Şiiri

İşaret Çocukları

Yasin okunan tütsü tüten çarşılardan

Geçerdi babam

Başında yağmur halkaları

Anam yeşil hırkalar görürdü düşünde

Daha ilk güzelliğinde

Alnını iki dağın arasına germiş

Bir devin göğsüne benzer

Göğsünden dualar geçermiş

Çarşılar ellerinde ekmek iğneleri

Cami avlularına açılan

Havuz sularına kapılan çocuklar

Görmeden güneşin bütün renklerini

Götürmezlerdi dükkandaki babalarına

Ocaktan akan kaynar yemekleri

Nenelerinin koyduğu avuç taslarına

Başı ve yüreği şahbaz

Kaleleri ağırlayan kadınların

Süslerini kemerlerini

Başlarını ağırlaştıran

Ağır siyah şelale saçlarını

Tutunca gençleşirdi erkekler

Sonra insan o ki denizde

Küçük ve büyük nehirde

Bedeni ıslatan afsunlu suda

Önce niyet sonra yıkanırdı

Zaman dert getirdi sulara

İçinde eski balıkların yattığı kayalar

Savaşan insanların elinde

İnce yontulup taşındı balta mızrak şekline

Anam kanları kuruyan

Kavga ayıran bir kargı elinde

Kara ocağın taşlarına

İşaret koydu çocuklarını

Belinde gezdiren babamın

Beyaz yazılarla kazandığı adları

Yüreği korkuyla kuvvetlendi babamın

Unutup genç gelen günleri

Zamanın sürerken çektiği günleri

Çetin bilmecelerle

Sürdü atını şehirlere

Yün ören at güden kadınlar

Ormanlara tepeden eğilen toprak evlerde

Küçük pencereli karanlık dar odalarda

Uzaktan uzayıp gelen kurt seslerinin

Uzağa çekilip giden

Ayazda donan gülmeler içinde

Ormanlarda süt emziren anne

Unuttu gittikçe uzayan çocuğunu

Hep kaçarmış şehirlerin

Demir dağlarına

Uyuyunca toprak beşiğimde

Sahipsiz kalan

Ellerimden kayan aydınlık günlerim

Cahit ZARİFOĞLU

 

Rubailer Ömer Hayam

Dert içinde sevinci bul da yaşa;

Haksız düzende haklı ol da yaşa;

Sonu nasıl olsa yokluk dünyanın,

Varından yoğundan kurtul da ya

Günün Sözleri

Ne kadar hazin bir çağda yaşıyoruz, bir önyargıyı ortadan kaldırmak atomu parçalamaktan daha güç.

AIbert Einstein

Ne kadar yaşadığımız değil, nasıl yaşadığımız önemlidir.

BaiIey

Ne kadar yükselirsen, uçmayı bilmeyenlere o kadar küçük görünürsün

Nietzche

CEVAPLA

Please enter your comment!
Please enter your name here