Değerli okurlarım, tüm insanlara “yatırım yapmak” toplumların görevidir. Burada engelli engelsiz mefhumu yoktur, sadece insan vardır. Buraya kadar güzel de, öncelikle içimizi temizleyerek çok mesafe almış oluruz ahlak yolunda. Binaların durup dururken çökmesi ne anlama geliyor, neyi çağrıştırıyor? Malzemeden çalınmışsa o binanın ömrü de uzun olmaz. Bu çalma işini bırakabilsek, çalmadan yaşamayı öğrenebilsek ya da bizlere din bilgisi öğreten Başbakan, çalmanın yani hırsızlığın fena bir şey olduğunu öğretse kötü mü olur?
Fakat burada bir konuya parmak basmamız gerekiyor. “Çalmak ve hırsızlık” konularında “ders ve öğüt” veren insanların, öncelikle çalmamış, çırpmamış olmaları yani hırsız olmamaları gerekir. Bizim de derdimiz bu zaten!
Gördüğümüz kadarıyla bütün hizmetler engelsizlere göre uyarlanmış nedense. Engelliler ve de engelli sporcular bir taraftarı arızalı diye hiçbir şeyden anlamazlar, bilmezler şeklinde değerlendiriliyor. Oysa çevremizde o kadar fazla kafadan engelli dostlarımız var ki saymakla bitmez. O beyinsizler eski saray nazırları gibi “EYVALLAH” çekmeyi becerdiklerinden belli yerleri işgal ediyorlar.
Bırakalım şimdi şu makamı, bu makamı… Yolda yürürken, kamu binalarında işlerini halletmek isterlerken ya da bir parkta dinlenme ihtiyacını duyduklarında onlara anlayış gösteriyor muyuz? Belli yerlerde ve hatta asansörlerde bile kuyruğa sokuluyor. Çoğu zaman onurları da kırılıyor. Daha bitmedi! Alış veriş yerlerimiz, bütün okullarımız, spor salonlarımız. Kamu binalarımız, cadde ve sokaklarımız, sosyal yaşam alanlarımız. Park ve bahçelerimiz, iş ve benzeri yerlerimiz, (şu anda aklıma gelenler bunlar…) Bu saydığımız mekanlar, engelli insanlarımızın kullanımına kesinlikle elverişli değildir. Müsait olması için de o mekanlarda bazı çalışmaların hatta ince işlerin yapılması gerekiyor. Bunları da kimlerin yapacağı belli! Tabi ki engelliler yapmayacak.
Engelli kardeşlerimize yardım söz konusu olduğunda akla hemen ekonomi yani para gelmemeli. Onları öncelikle sosyal birer insan olarak değerlendirmeliyiz. Onlara insanca yaklaşmalıyız. Üzmeden, kırmadan, onore ederek bu yaklaşım sağlanmalıdır. Spor yaptıkları alanlara gidip, onlara model vermenin ne sakıncası olabilir ki? Bunu bile yapmaktan imtina ediyoruz.
Hangi koşulda olursa olsun, engelliler evlerinden dışarı çıktığında, kendi işlerini halledebilecek duruma gelmelidirler. Bu nasıl olacak demeyin. Verilen hizmetlerin onlara uygun olmasıyla, onlara kolaylık sağlanmasıyla, mümkün olur, gerçekleşir. Bazı gönüllü kuruluşların engeliler adına oluşturdukları sivil inisiyatifler, çeşitli organizasyonlar, eğitim seminerleri de yapılmıyor değil. Fakat gerekli desteği görmediklerinden fazla yankı bulmuyor. Buda engellilerin kaderi olmalı. Toplumsal duyarlılığın artması açısından hepimizin duyarlı olması ve yaklaşımımızın sevecen olması şarttır. Eğitim kurumlarına da büyük görevler düşüyor ama kime söylersin.
Mutlu olun, mutlu kalın… SAYGILARIMLA
