Kapitalizm ve emperyalizm, insanın insanı sömürdüğü düzenlerdir. Kapitalist düzen içinde de insanların yaşam standartları yükselebilir; ancak insan emeğinin eriştiği üretkenlik düzeyinde, daha yüksek yaşam standardı ve daha iyi çalışma koşulları mümkündür.
Ayrıca, kapitalizm insanlar arasındaki ilişkileri yıpratır; bencillik, bireycilik, gemisini kurtaran kaptandır anlayışı, başkalarının başlarına basa-basa yükselme çabası ağır basar ve insanlar yalnızlaşır.
Kapitalizm, gösterişçi tüketimi teşvik ederek doğanın tahrip edilmesine, kullanılabilen ürünlerin atılmasıyla insan emeğinin israfına yol açar.
Kapitalizm, aynı zamanda savaşların da en önemli nedenidir; insanlar, insanların yarattığı değerler ve doğa, savaşlar nedeniyle de büyük zarar görür. Emperyalizm ise birçok ülkenin bağımsızlığını yok eder, bu ülkelerin halklarına hükmetmeye çalışır.
Kapitalizmin ve emperyalizmin insanlık açısından yarattığı olumsuzluklara karşı verilecek mücadelede temel güç, işçi sınıfıdır.
Türkiye’de günümüzde gelir getirici bir işte çalışanların yüzde 70’i işçi veya memurdur. Sayıları 19 milyonu aşan bu büyük kitleye, Türkiye İstatistik Kurumu (TÜİK) anketlerinde emekli, öğrenci, ev kadını, vb. biçiminde sınıflandırılan ve ancak gerçekte kaçak çalışan veya evinde eve-iş-verme sistemi içinde işçilik yapan insanlar eklenmelidir.
Bunların dışında, işçi olmaya çalışan ve ancak iş bulamayan 6 milyonu aşkın bir kitle de gerçekte işçi sınıfının parçasıdır. Diğer bir deyişle, Türk milletinin veya Türkiye halkının neredeyse yüzde 80’i işçiler, memurlar ve bunların ailelerinden oluşur.
Buna göre, işçi sınıfının güvenini ve desteğini kazanamayan hiçbir siyasal hareketin başarı şansı yoktur.
İşçi sınıfının önemli olmasının ikinci nedeni, birlikte davranma geleneği ve zorunluluğudur. Binlerce işçinin çalıştığı bir işyerinde insanların, hayat zorladığında aralarındaki farklılıkları kenara koyarak, birlikte davranması doğaldır. Organize Sanayi Bölgelerinde ve serbest bölgelerde de işçilerin bazı gelişmelere birlikte tepki göstermesi söz konusu olabilir. Hâlbuki kırsal bölgelerdeki köylülerde veya kentlerdeki esnaf-sanatkâr arasında böyle bir birlikte davranma geleneği ve eğilimi çok zayıftır.
İşçi sınıfının önemli olmasının üçüncü nedeni, uzun vadeli çıkarlarının, bağımsız ve demokratik bir Türkiye ve sınıfsız ve sömürüsüz bir dünya olmasıdır. Köylüler de, esnaf-sanatkâr da, işverenlerin bir bölümü de bağımsız ve demokratik bir Türkiye’den yana olabilir; ancak onların uzun vadeli sınıf çıkarları, sınıfsız ve sömürüsüz bir dünyadan yana değildir. İşçi sınıfının uzun vadeli çıkarları, emperyalizmin ve kapitalizmin tüm olumsuzluklarının sona erdirilmesini gerektirir.
İşçi sınıfının önemli olmasının diğer bir nedeni, emperyalistlerin ülkemizi bölmeye ve parçalamaya çalıştığı koşullarda, inancı, etnik kökeni, siyasi görüşü, bölgesi veya mesleği ne olursa olsun, ekmek ve hak mücadelesinde ortak çıkarlar etrafında herkesi birleştirebilmesidir.
Bunlar ve benzeri nedenler, bağımsız ve demokratik bir Türkiye ve sınıfsız ve sömürüsüz bir dünya isteyenlerin, temel güç olarak mutlaka işçi sınıfına dayanması gerektiğini gösterir. Başka hiçbir toplumsal yapı, grup veya kesimin böyle bir gücü yoktur.
Sadık KARAKAŞ
